شهر لیلان

 

 لیلان آوازه سی بیر گون توشَجَخ دیللره صبر ائیله عزیزیم

گِدَجَخ وصف وثناسی هامی محویللره صبر ائیله عزیزیم

 

قرن لردی سینه سینده بیوک اسراری یاتیردیب

چوخ لی سوزلر دیرَجَخ عالمه صبر ائیله عزیزیم

 

گرچه ایللردی آلیب حادثه لر تاب و توانین

یا علی سَسلیجَخ اَل آتاجاخ دیزلره صبر ائیله عزیزیم

 

شهر تاریخ و تَمدندی بیوک قدمتی واردیی

بوسوزی ثابت ائدیب یازدیراجاخ دفتره صبر ائیله عزیزیم

 

اوجا همتلی ، شَرفلی و گوزل ملتی واردی

قووزانیب سَس قاتاجاخ سَسلره صبر ائیله عزیزیم

 

 

نِچه عالم، نِچه دانشور والا وِریلیب جامعه ی علم جهانه

چوخلاری یولدادی بیر بیر گَلَجَخ عرصیه صبر ائیله عزیزیم

 

دین یولاندا شهدا وردی بو ملت که دیسین غیرتمیز وار

جوشاجاخ خون شهیدان بوجوانار اورینده هله صبر ائیله عزیزیم

 

حضرت مهدی(عج) اولوب مشتری خون شهیدان

(جاویدان) قانی هله قان ویراجاخ رگ لره صبر ائیله عزیزیم

 

ای کی غفلته یاتیب طعنه ویربسان شَهَرین موشکلینه

منتظر قال گورسن ، چوخ اوخما مرثیه صبر ائیله عزیزیم 

ترک شیرازی

 

 اگرچه ترک شیرازی به دست آورد دل ما را /ولی افسوس فنا داده سمرقند و بخارا را

 

 الا ای حافظ عاشق تو که خواهی کنی بخشش/چرا زِرتی کنی بخشش سمرقند و بخارا را؟

 

آخه حافظ پدر رحمت تو که اینقدر خر پولی  / بگو من از کجا آرم یه ماشین و یه ویلا را

 

در این دوران اگر خواهم  شوم خوشبخت /منم باید بدو بخشم یه صندوق از طلاها را

 

الا ای حافظ عاشق تو میدانی طلا چنده؟/ ندیدم من به عمر خود درِ خانه یه مزدا را

 

 داداش حافظ همین کار ها رو کردی که / زنان و دختران حالا سوار گشته اند  ما را

بیدار شو

از خواب زمستانی خود بیدار شو   /  از غفلت و سرگشتگی ات بیدار شو

تا این نفس هم از جسدت پر نزده / گو یا علی از خواب فنا بیدار شو

هرلحظه تو ارزش دنیا دارد / با این همه سرمایه خود بیدار شو

این عمر جوانی به خدا رهگذر است / تا این کمرت خم نشده بیدار شو

تو مپندار که در هر دو جهان آزادی / تا راهی دوزخ نشدی بیدار شو

آغوش گنه خفته ای و میخندی؟! / این خنده ی تو سند بردگی است بیدار شو

این نغمه ی لالایی شیطان به دلت خو کرده / تا که همبازی شیطان نشدی بیدار شو

این خفتن تو باعث نابودی توست / زافق تا که بیاید خبری بیدار شو

خواهد آمد به خدا مهدی زهرا روزی / خواهی که ببینی رخ او بیدار شو

بشنو "عباس" به خدا زیر گنه میمیری / جان زهرا از این خواب خودت بیدار شو

دو بیتی

  «دوبیتی»

 

     می دهد زجر و عذابم به خدا غفلت دل  /  شوق دیدار تو در سینه و پایم در گل

       به  کدامین  عَمَلم  ناله ی عجل  بزنم  /    کی  گُنه  کار شود  چشم  براه عاقل

 

 

     عمر ما می گذرد لحظه درنگی باید   /  این لحظه دگر بار نیاید شاید

           غم روزی مخور ای غافل از احوال  فلک    /    آنکه جان داده تو را باب کرم بگشاید

 

 

 

              ما را به جُرم عاشقی دار می زنند    /   آنان که دم از وفای یار می زنند

            گویی شکسته دلان محکوم به درد عشق اند  /   نظر نما که چگونه اَنگ بیمار می زنند

ولایت

        آن دم که وضو ساختم از آب ولایت      /   سرمست شدم از کرم ناب ولایت

        چون اول خلقت به رگم خون دمیدند     /   درهم شده با خون رگم نام ولایت

        قرآن که بود معجزه ی ختم رسالت       /   کامل شده از آیه ی ابلاغ  ولایت

        آن لحظه که دانستم علی شد ولی الله /   سائل شدم و غرق  تمنای  ولایت

        زهرا که خودش علت خلق دو جهان است /   عاشق شده و کشته ی درگاه ولایت

       هرکس که بشد طالب حق و حرم الله    /   مقصد نرسد گر نشد همپای ولایت

       ای آنکه به تقریر و بیان دم زنی از عشق   /   عاشق نبود هرکه نشد جان ولایت

      دست در دست علی دِه اگر طالب عشقی /   گو حرف دلت را به ارباب ولایت

      یارا بزن  از  می  باقی  که  بمانی         /   جاوید شود هر که زد از جام ولایت

مادر

   

 

مادرم موهبتی ست که خدا داد مرا  /   عشق او مرحمتی ست که جلا داد مرا

     چون که در بستر بیماری خود لرزیدم   /    دست پرعاطفه اش زود شفا داد مرا

 

     مهر مادر به خدا عالم دیگر دارد          /   به خدا هر نفسش گرمی اخگر دارد

     من به زیرقدمش جان بدهم ازسرعشق/ چون که از جنت حق بوی معطر دارد

 

    خانه بی سایه ی او حالت غربت دارد  /  از اَزَل صحبت او بوی محبت دارد

    هرکه با مادر خود در دل غربت باشد   /  آن غریبی به خودش بوی ولایت دارد

 

    او که از کودکی ام خیر و وفایی ندید   /   لیک با گریه ی من از دل خوابش پرید

   چون که من ازسرغفلت به زمین افتادم  /   یاعلی گفت و سراسیمه به سویم دوید

 

    با نگاهش دلم از درد رها میگردد      / با کلامش همه غم ها دوا میگردد

    چون که او برسر سجاده دعایی بکند  / این دعایش سبب دفع بلا میگردد

 

     گرچه دشت کربلا از شیردلان جانی گرفت /   یا که سالار شهیدان با یلان راهی گرفت

      این حسین بن علی  که کربلا تثبیت کرد   /   زیر دست مادرش درس شجاعت می گرفت

راز دل

 

 

 

          دلم از عاقبت کار خودش می ترسد       /    گاهی از معصیت و سادگیش می ترسد

 

 

          من که در اوج جوانی به خطر افتادم     /    دلم از عاقبت این خطرش می ترسد

 

 

         به دلم وعده ی توبه دهم از بی خردی     /    دلم از کوتهی عمر کَمَش می ترسد

 

 

        با که از راز دل خسته ی خود دم بزنم ؟   /     دلم از طعنه ی این مرد و زنش می ترسد

 

 

       چشمم از روشنی بیخود، خود بیزار است   /     چون که از عاقبت راه بَدَش می ترسد

 

 

       ای دل از راز به جان خفته ی خود حرف بزن /   تا نگویند که از حرف دلش می ترسد

 

 

      صید افتاده قفس را که دگر ترسی نیست     /  شاید از دوختن این دو لبش می ترسد

 

 

     این  دل  بو الهو سم میل رهایی  دارد          /   ولی از  رهزنی  دور و بَرَش  می ترسد

 

 

     این  جوانی  به  خودش  حال   جوانی  دارد؟  /   یا که از پیری بی وقت دلش میترسد؟

 

 

     این دل بی کس ما را به کسی کاری نیست     / ولی هر بی هوسی از سخنش میترسد

 

 

    دل "عباس" حزین را که دگر نایی نیست        / به خدا از نگه مادر و غمگین شدنش  می ترسد

 

 

    دل  زهرا  به  خدا  خون شده از این دل من      / چون که ازعاقبت این پسرش می ترسد