مادر

   

 

مادرم موهبتی ست که خدا داد مرا  /   عشق او مرحمتی ست که جلا داد مرا

     چون که در بستر بیماری خود لرزیدم   /    دست پرعاطفه اش زود شفا داد مرا

 

     مهر مادر به خدا عالم دیگر دارد          /   به خدا هر نفسش گرمی اخگر دارد

     من به زیرقدمش جان بدهم ازسرعشق/ چون که از جنت حق بوی معطر دارد

 

    خانه بی سایه ی او حالت غربت دارد  /  از اَزَل صحبت او بوی محبت دارد

    هرکه با مادر خود در دل غربت باشد   /  آن غریبی به خودش بوی ولایت دارد

 

    او که از کودکی ام خیر و وفایی ندید   /   لیک با گریه ی من از دل خوابش پرید

   چون که من ازسرغفلت به زمین افتادم  /   یاعلی گفت و سراسیمه به سویم دوید

 

    با نگاهش دلم از درد رها میگردد      / با کلامش همه غم ها دوا میگردد

    چون که او برسر سجاده دعایی بکند  / این دعایش سبب دفع بلا میگردد

 

     گرچه دشت کربلا از شیردلان جانی گرفت /   یا که سالار شهیدان با یلان راهی گرفت

      این حسین بن علی  که کربلا تثبیت کرد   /   زیر دست مادرش درس شجاعت می گرفت